“Terwijl de wereld schreeuwt om grotere slijtage, worden er nog steeds huizen gebouwd die langer dan tien jaren meegaan. Onverantwoordelijk, Steenbreek!” Met deze uitroep van bovenbaas Amos W. Steinhacker – magnaat in olie, staal, DDT, plastics en nog veel meer – is de toon gezet van het verhaal ‘De Slijtmijt’, een avontuur van Tom Poes en Olivier B. Bommel.
Vanaf vandaag verschijnt het verhaal twee keer per week als feuilleton in de nieuwsbrief van Bouwwereld.
In ‘De Slijtmijt’ draait alles om weerstand die grootondernemers voelen tegen maatschappelijk verantwoord ondernemen. Ze klagen dat er niet genoeg wordt versleten waardoor hun aandelen kelderen. Niet alleen zit de crisis in het cement, maar ook het beton, de plastics en het ijzer zijn aangetast.
De hoofdrol
In het verhaal is de hoofdrol weggelegd voor de slijtmijten Maaike Prut en Memel Parduin. Deze wezentjes worden door Bommel meegenomen van een reis naar de Zwarte Bergen. De slijtmijten zijn allergisch voor natuurlijke materialen en kunnen alleen gedijen op een menu van beton, steen, plastik en andere kunststoffen.
Ramp
In de bewoonde wereld dreigen ze een ramp aan te richten omdat elk gebouw dat zij en hun ruim 5.000 kindertjes betreden binnen de kortste keren tot puin vervallen. Een uitkomst voor de bovenbazen die hunkeren naar meer slijtage, een ramp voor de bewoners van Rommeldam die hun bebouwde omgeving tot stof zien vervallen.
Belangenloosheid
Uiteindelijk verzint Tom Poes een list en komt alles nog goed terwijl Bommel zegt dat geld geen rol speelt en belangenloosheid de plicht is van een heer. Dat stuit op onbegrip bij bovenbaas Steinhacker die verzucht: “Belangenloosheid. Anderen helpen. Hoe is het mogelijk? Ach, geld maakt niet gelukkig. Ik moet daar in voorkomend geval toch eens aan denken…”
